Dag 12 don, 17-8-17, op naar Kota Bharu

Vanmorgen werden we al wat vroeger wakker. Dit kwam goed uit omdat we ons vandaag naar Kota Bharu verplaatsen. Het zou een rit van 5-6 uur zijn met een afstand van 350km.
Na het ontbijt en het inpakken van de koffers en het uitchecken vertrokken we rond 9:30 uur.
Het eerste uur was een gezigzag door de stad George Town naar de brug die ons naar het vaste land zou leiden.
Het rijden in dit land went wel, maar die brommertjes blijf ik verschrikkelijk vinden, ze lijken overal vanaf te komen.

Na de brug kwamen we op de zogenaamde snelweg, hier moesten we tol betalen. We waren zo slim geweest om het pasje op te laden, zodat we niet weer bij elk tolhuisje stil stonden.
De weg was een weg van op en neer, bocht naar en bocht naar rechts.
Kilometers kwam je geen huis tegen. Tot er ineens weer een aantal houten hutjes of golfplaat woninkjes opdoken. Ik vraag me af hoe de kinderen dat hier met school doen.
Ook lopen de kleine hummeltjes van een jaar of 3 zo langs de weg, waar toch minimaal 80 gereden wordt. Je houdt je hart vast.
Ze zijn natuurlijk niet anders gewend, maar toch.

De bergen zijn hier behoorlijk steil, een stijging van 10% is echt geen uitzondering. De vrachtwagens met de grote, dikke boomstammen erop komen nauwelijks boven, terwijl ze je bergaf weer langs denderen.

Ook kom je geregeld autowrakken tegen. Ze liggen gewoon in de greppels, deuren of banden ontbreken vaak of ze zijn half uitgebrand.

Onderweg een aantal keer gestopt om wat te drinken en de beentjes te strekken.

We zijn nog door het Belum rainforest gereden, hier staan de borden die waarschuwen voor overstekende tapirs en olifanten om de paar kilometer langs de weg. Het zal he maar gebeuren dat er ineens een olifant voor je staat op de weg.

Toen we ergens wilden lunchen, kwamen we niets tegen. Ja wat stalletjes langs de weg, maar die waren dicht of er zat niemand. Dat durfde ik toch net niet aan.
Dus bij een winkeltje van een tankstation maar wat chips en kroepoek gehaald. Smaakt ook.

De navigatie van de auto kende het adres waar we moesten zijn niet, of ik wist niet hoe ik het goed moest invoeren, kan natuurlijk ook. Gelukkig hebben we de gsm en de app maps.me. Deze bracht ons wel naar onze bestemming.
Het laatste stuk was weer even slikken. Een gezigzag door de kampongs op smalle wegen.
Toen we dachten dat we echt fout zaten, stond er het bordje met de naam van ons verblijf " Pasir Belanda", Belanda betekent Nederland in het Maleisisch. De eigenaren komen dan ook uit ons kikkerlandje. Ze zijn hier in 2004 komen wonen en zijn dit resortje gestart. Het bestaat uit 6 chaletjes. Ziet er gezellig uit. Nadat we onze koffers hadden neergezet in ons chaletje zijn we direct gaan zwemmen. Het zwembad is niet groot, maar lekker om even te ploensen. Echt verkoeling geeft het niet, want het water is warm. Toen we er net inlagen begon het te regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Nat waren we toch al en koud was het niet.
Om 19:00 uur zijn we gaan eten bij de buurvrouw van dit resort. Je kon hiervoor reserveren. Geen idee wat en hoe.
Er stonden een paar tafeltjes onder een soort van prieeltje, hier konden we plaatsnemen. Het eten stond al klaar. Rijst en bakjes met verschillende soorten warme en koude gerechten. Natuurlijk weer kip. De gerechten waren allemaal weer redelijk pittig, maar wel lekker. Ook stond en er een zoetzure salade en meloen. We kregen een kan met limonade op tafel gezet. Het had wel wat deze manier van eten.
Even omschakelen van zelf bestellen naar eten wat de pot schaft. Maar ik vind dit wel erg leuk. Anders kies je toch snel voor het bekende. Coor Stijn was het wat minder, maar hij heeft toch zijn buik vol gegeten.
Er zaten nog meer mensen uit de chaletjes te eten. Ik weet ook niet of hier ergens in de buurt nog iets anders te vinden is. Morgen maar eens kijken. Anders eten we weer hier.
Na het eren hebben we bij de receptie nog een ijsje gepakt. Magnums en een cornetto. Hier lag een boek waar je in moest schrijven wat je gepakt had uit het winkeltje, het nummer van je huisje en je naam. Aan het eind van je verblijf betaal je alles. Net als het eten bij de buurvrouw.

Nog even met een koppel uit Nederland zitten kletsen. Zij hebben vandaag een fietstocht hier in de omgeving gemaakt. Was echt de moeite waard zeiden ze. Helaas zit dat er voor mij niet in.
Er worden ook verschillende workshops aangeboden, morgen maar eens kijken of er iets bij zit.
Terug bij het chaletje nog wat zitten lezen op het terraslanden het genot van de geluiden van de dieren om ons heen.

Straks lekker het bedje in en hopelijk weer een rustige nacht.

Wat trouwens wel vreemd was onderweg was dat we een aantal controleposten tegenkwamen. Soort van grensovergangen leek het. Op een plek moesten we zelfs onze paspoorten laten zien en vroegen ze hoelang we al hier waren en hoelang we nog bleven. Waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Het zullen wel grensovergangen tussen de verschillende staten zijn geweest.